S.A. Swann - Wilczy Miot

Tytuł: Wilczy Miot

Autor: S. A. Swann

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka, Warszawa 2010

Przekład: Marek Pawelec

Strony: 384

Mało mnie obchodzi, w co kto wierzy, albo i nie wierzy. Uważam, że przede wszystkim powinno oceniać się ludzi poprzez to, jacy są, a nie jakiej są rasy, czy wyznania. Piszę o tym, ponieważ historia pokazuje, że ludzie potrafią być okrutni, o czym świadczy chociażby "nawracanie pogan". Mordy na niewiernych, nie do końca miały na celu szerzenie wiary, a raczej, moim skromnym zdaniem, zagarnianie terenu i majątku.

Trzynastowieczne Prusy. Kościół i poganie toczą bezwzględną, brutalną walkę. Wśród narzędzi Kościoła znajduje się Lilia, wilkołaczyca, która na jedno skinienie swego pana rozrywa gardła niewiernym. Dziewczyna jednak ucieka, a wówczas rozpoczyna się pościg za morderczynią...

Książka była dla mnie jedną, wielką niewiadomą. Kupiłam ją w promocji, oczywiście za grosze. Gdzieś tam przeczytałam, że jest ciekawa i warto po nią sięgnąć. Nie miałam co do niej żadnych oczekiwań, nie chciałam się nieprzyjemnie rozczarować. Jak się to skończyło? Zostałam wciągnięta w interesującą historię oraz zadałam sobie kilka pytań na temat moralności ludzi. 

Czym była Lilia? Zwierzęciem, czy człowiekiem? A może bestią? Zakon uważał ją za narzędzie, za zwierzę, które ma wykonywać bez szemrania rozkazy. Mordowała ludzi na życzenie swego pana. Była mu posłuszna, bo wówczas nie spotykała jej żadna kara. W końcu zbuntowała się i uciekła. Czy można winić dziewczynę za to, że robiła to, czego się od niej oczekiwało? Moim zdaniem, nie. Kiedy jednak wilkołaczyca uciekła, nagle okazała się "dziełem szatana", potworem, którego trzeba natychmiast zabić. Ludzie potrafią szybko zmienić zdanie.

Nie mamy co oczekiwać po książce akcji. Wlecze się leniwie, a wszystko skupia się wokół rodziny Uldolfa, chłopaka, który znalazł ranną Lilię oraz niej samej. Nie jest to bynajmniej minusem Wilczego Miotu. Oczywistym jest, że tych dwoje młodych ludzi połączy coś więcej, niż tylko przyjaźń. Wątek romantyczny jest ciekawy, gdyż ich wspólna przeszłość jest... intrygująca.

Z początku ciężko było mi się w czuć w fabułę, gdyż jest napisana chaotycznie i niezgrabnie. Później jednak pochłonęła mnie bez reszty. Skonstruowana jest tak, że najpierw mamy wydarzenia teraźniejsze, a następnie autor powoli odsłania nam przeszłość bohaterów. W pewnych momentach może to rozpraszać, jednak mi akurat ten zabieg się spodobał i nie przeszkadzał.

Po przeczytaniu całości mam pewien niesmak. Nie jest on wcale spowodowany książką, a raczej tym, że lektura ukazała mi w całości to, co wiedziałam od dawna. Ludzie mają bardzo elastyczne kręgosłupy moralne. Kiedy czegoś potrzebują, jest to dobre, a kiedy już im się to "znudziło", nagle okazuje się, że jest złe i trzeba z tym walczyć...

OCENA: 4+/6