Nora Roberts "Lasy w płomieniach"

 

 Tytuł: Lasy w płomieniach

Autor: Nora Roberts

Wydawnictwo: Świat Książki, Warszawa 2013

Przekład: Katarzyna Malita

 Strony: 400

Rowan Tripp jest strażakiem, nie takim zwykłym, ale skoczkiem, Zulies, kimś kto skacze ze spadochronem do pożarów. W trakcie jednego takiego skoku ginie jej przyjaciel, Jim. Po roku wraca do bazy, ale zaczynają dziać się dziwne rzeczy, a w lesie znajdują zwłoki. Ponadto w jej życiu pojawia sie mężczyzna, nowy skoczek, Gulliver, któremu od początku zawróciła w głowie...

Lasy w płomieniach to moje pierwsze spotkanie z Norą Roberts. Muszę przyznać, że spodziewałam się czegoś innego, bardziej łzawego i naiwnego, w końcu to literatura kobieca, po którą sięgam naprawdę bardzo rzadko. Otrzymałam jednak kawałek przyjemnej lektury, przy której nie miałam ochoty kląć jak szewc.

Postać Rowan bardzo przypadła mi do gustu. Nie była cukierkowa, rodem z Disney'a, tylko zwykłą kobieta. Odznaczała się jednak silnym charakterem, mówiąc kolokwialnie, nie dawała sobie dmuchać w kaszę. Potrafiła zadbać sama o siebie i obronić się przed napastliwymi facetami. Kiedy trzeba było dowodziła, nie chciała dać się złamać. Bardzo sobie cenię takich bohaterów, zwłaszcza w romansach, ponieważ autorki takowych zwykle atakują nas płaczliwymi i wiecznie jęczącymi paniami, które potrafią się tylko użalać, że nie mają faceta. A Rowan facet do szczęścia potrzebny nie był. Gull zyskał moją sympatię głównie dlatego, że był uparty i mimo początkowego odrzucenia nie poddał się, tylko walczył nadal o kobietę, która tak go zauroczyła. Ochraniał ją, dbał o nią i starał się być silniejszy, niż ona... czyż nie takiego rycerza chciałaby mieć każda z nas u boku?

Wprowadzenie wątków pobocznych, między innymi romans ojca Rowan z pewną rudowłosą pięknością tylko nadał smaczku całej powieści. Przecież ludzie, którzy skończyli 50 lat tez mają prawo do szczęścia i miłości. Nie są skazani na życie w samotności, przed telewizorem, z butelką piwa w ręce. Polubiłam chyba wszystkich opisywanych przez autorkę bohaterów. No prawie.

Wątek kryminalny poprowadzony jest bardzo przyjemnie, zmusza nasz mózg do ciągłej pracy. Z drugiej jednak strony już w połowie się domyślałam, kto jest sprawcą. Ale to nie zmienia faktu, iż nie miałam takiej pewności, przez co w napięciu przewracałam kolejne strony. Gdy skończyłam książkę, tylko sobie przyklasnęłam, że jestem taka domyślna.

Podsumowując, Nora Roberts zapewniła mi kilka dni przyjemnej, odstresowującej rozrywki. Nie uważam, że jest to jakaś wybitna literatura, ale bardzo dobra. Na pewno ta pozycją zachęciła mnie, aby sięgnąć po kolejne książki tej autorki.

OCENA: 4+/6