Federico Moccia - Trzy metry nad niebem

Tytuł: Trzy metry nad niebem

Autor: Federico Moccia

Wydawnictwo: MUZA SA, 2005

Przekład: Krystyna i Eugeniusz Kabatcowie

Strony: 422

Babi to dziewczyna z dobrego domu, grzeczna, spokojna, jedna z lepszych uczennic w szkole. Step to chuligan, bandzior, hulaka. Los sprawia, że ich drogi się krzyżują, a uczucie, które ich zaczyna łączyć jest żarliwe i gorące. Pod wpływem siebie, tych dwoje się zmienia, ona dojrzewa, on zastanawia się nad swoim życiem. Bo to prawda znana nie od dziś, że grzeczne dziewczynki lubią niegrzecznych chłopców...

Tego typu książki nie często spotykają się z moją aprobatą. Nie lubię banalności, nie lubię przesadnego romantyzmu, który najczęściej jest po prostu sztuczny. O tak, mam na myśli Love, Rosie, która, jak większość wie, nie wpasowała się w moje gusta. Jak to się więc stało, że sięgnęłam po Trzy metry nad niebem? Już wyjaśniam. pewnego wieczora leżałam w łóżku, ze znudzeniem przeskakiwałam kanały, gdy nagle mignął mi uśmiech niezwykle przystojnego aktora, którym, jak się okazało, był Mario Casas. Postanowiłam się na chwilę zatrzymać. Po dwudziestu minutach wyłączyłam. Dlaczego? Bo okazało się, że jest to film Tylko ciebie chcę, na podstawie książki pana Mocci, czyli kontynuacji Trzy metry nad niebem. Obejrzałabym go może i do końca, gdyby nie to, że pojawiło się mnóstwo wątków, których nie rozumiałam. Tak więc, stwierdziłam, że przeczytam tą powieść.

Nie wiem, co mam myśleć o tej książce. Myślałam, że to będzie kolejny, banalny romans opowiadający o miłości  dojrzewającej młodzieży. Okazało się, że jest to jednak opowieść trudna, a autor porusza w niej poważne wątki, które dotykają chyba większości nastolatków. Bunt, problemy w szkole, problemy w życiu osobistym, burze hormonów, brak jakiejkolwiek ogłady. Ukazuje to w sposób dość przyziemny, myślę, że po to, aby czytająca je osoba mogła wczuć się w skórę bohaterów powieści. Jest to na pewno duży plus, jednak ja do końca nie potrafiłam postawić się w sytuacji tych dwojga.

Na bohaterów postanowiłam poświęcić osobny akapit. Step, to chłopak, który nie uznaje żadnych zasad. Jest buntowniczy, arogancki i agresywny. Bierze udział w nielegalnych wyścigach, a do tego nie ma żadnej pokory. Jego ego i pewność siebie doprowadzały mnie do szału. Jednym słowem - koszmar każdego rodzica dorastających córek. Na początku mnie wkurzał, drażnił, miałam ochotę zamknąć go w kajdany, aby nie zbliżał się już do żadnej, porządnej dziewczyny. Chciałam odizolować go od jego patologicznych przyjaciół, potrząsnąć nim. Uważałam jego zachowanie za głupi kaprys, jeszcze głupszego gówniarza. Autor jednak zadbał o to, by dobrze umotywować jego postępowanie. Potrafiłam je po części zrozumieć, co nie oznacza oczywiście, że je pochwalałam. Babi, to już jest gorsza sprawa. Jest to dziewczynka z dobrego domu i dobra uczennica. Jeśli myślicie, że jest łagodną pannicą, to się mylicie. Tak na prawdę też jest arogancka, czasami nieprzyjemna. Odebrałam ją jako osobę zarozumiałą, która myśli, że pozjadała wszystkie rozumy. Nie to jednak mnie raziło w oczy, a jej niekonsekwencja w  zachowaniu. Mówi jedno, robi drugie. Co było piękne? To, jak pan Moccia idealnie oddał zmianę ów bohaterów. Nie była ona nagła, ale subtelna i ledwie zauważalna, tak, że dopiero na końcu książki mogliśmy dostrzec przepaść, jaka ich dzieliła od początku powieści. Widać było, jak zarówno Step jak i Babi dojrzewają i spoglądają na świat w zupełnie inny sposób.

Technicznie pan Moccia, moim zdaniem, się nie spisał. Książka pisana jest w czasie teraźniejszym, do czego zdołałam się przyzwyczaić, najgorszy był jednak chaotyczny sposób tej narracji. Gubiłam się w tym wszystkim, dodatkowo nie wiedziałam, o kim jest teraz mowa, albo kto się właśnie w tym momencie wypowiada. Przez to myślałam, że rzucę książkę w kąt po 50 stronach, jednak udało mi się to przetrwać. Przeszkadzały mi ponadto krótkie, urywane zdania, w które od czasu do czasu zostały wciskane przemyślenia postaci. Czasami musiałam się zatrzymać i przeczytać fragment jeszcze raz, aby zrozumieć o co chodzi. Ponadto w książce znalazło się mnóstwo wątków pobocznych, które wydaje mi się, nie miały do końca sensu, a także mnóstwo postaci drugoplanowych, których nie zapamiętałam nawet imion. Jedynymi takimi osobami, które utkwiły mi w pamięci była Pallina, przyjaciółka Babi i Pollo, przyjaciel Stepa.

Podsumowując, Trzy metry nad niebem nie jest powieścią złą, rzekłabym nawet, iż jest nawet niezła. Nie zrobiła na mnie jednak takiego wrażenia, jakiego zapewne oczekiwałby autor, jednak zrzucam to na karby tego, że już dawno wyrosłam z opowiastek tego typu. Jest oczywiście jedno ale. Dotyczy ono samej końcówki, która nie była dla mnie przewidywalna, a wycisnęła z moich oczu chyba hektolitry łez. Przez zamglony obraz czytałam ostatnie zdania, z mocno bijącym sercem. Teraz mam w planach sięgnąć po kontynuacje i przekonać się, jak potoczy się dalsze życie bohaterów. Ani nie polecam, ani nie odradzam tej powieści. Wszystko już zależy od Waszej wrażliwości i nastawienia do takich historii.