Maciej Słomczyński "Śmierć mówi w moim imieniu"

Tytuł: Śmierć mówi w moim imieniu

Autor: Joe Alex (Maciej Słomczyński)

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie, Kraków 1980

Strony: 152

Moja domowa biblioteczka pęka w szwach, dlatego też uwielbiam w niej grzebać. Książki te mają swój czar. Dlaczego? Ano, większość z nich to lektury zakupione jeszcze przez moją mamę, książki mojego taty. Może jestem dziwna, ale uwielbiam zapach takich starych, zakurzonych stron. Śmierć mówi w moim imieniu zwróciła moją uwagę już dawno, leżała sobie na półce kusząc swoją okładką. Nie, nie dlatego, że jest ładna, a wręcz przeciwnie. Jest po prostu okropna. Czy coś, co jest okraszone czymś tak paskudnym może być ciekawe?

Joe Alex, autor kryminałów i detektyw-amator wraz z przyjacielem policjantem Scotland Yardu Benem Parkerem oraz panią archeolog Karoliną wybrali się do teatru na sztukę Krzesła Eugène Ionesco. Po skończonym przedstawieniu okazuje się, że aktor grający rolę Starego został zamordowany. Znaleziono go leżącego na kozetce w swojej garderobie z wbitym w pierś sztyletem. Rękojeść narzędzia zbrodni ozdobiona została napisem Pamiętaj, że masz przyjaciela... Okazuje się, że Stefan Vincy nie należał do łatwych ludzi. Alex i Parker mają przed sobą trudny orzech do zgryzienia...

Książka ta jest krótka. Te 152 strony powinnam przeczytać w jeden wieczór. No, ale cóż, nie stało się tak. Przyznam się szczerze, że ten kryminał czytało mi się ciężko. Pierwsze co uderzyło mnie w oczy, to to, że powieściopisarz jest lepszy w rozwiązywaniu zagadki kryminalnej, niż doświadczony policjant. Być może właśnie dlatego po kilku stronach odkładałam ją na bok. Po drugie mam wrażenie, że autor na siłę próbował utrzymać klimat tajemniczości, gdyż Joe Alex ciągle powtarzał, że podejrzewa, kto jest zabójcą, ale nie powie. Jak dziecko w przedszkolu...

Na pewno dużym plusem jest fakt, ze zakończenie było dla mnie zaskoczeniem, a ten, kogo cały czas obstawiałam okazał się niewinny. Dodatkowo autor wszystko logicznie wytłumaczył, jak, co i dlaczego, jak doszedł do tego, kto jest winowajcą. Niestety jednak muszę powiedzieć, że zrobił to w taki sposób, że przy czytaniu zamykały mi się oczy (chociaż to akurat mogę zrzucić na karby wstrętnej pogody, przez którą ciągle śpię), a niektóre zdania musiałam czytać po trzy razy, żeby je zapamiętać. Jeżeli chodzi o zdania, to poprzestawiałabym w niektórych szyk, bo czasami ciężko było je zrozumieć. 

Wydaje mi się, że jest to jedna z tych książek, które jednym się spodobają, drugim nie. Chociaż kryminał jest króciutki jest o wiele cięższy, niż np. książki Aghaty Christie. Pobudza szare komórki, ale moim skromnym zdaniem to nie wszystko, by powieść była dobra. Ta jest co najwyżej przeciętna.

OCENA: 3/6

Ocalić od zapomnienia