Anna Brzezińska - Opowieści z Wilżyńskiej Doliny

Seria: Wilżyńska dolina, tom I

Tytuł: Opowieści z Wilżyńskiej Doliny

Autor: Anna Brzezińska

Wydawnictwo: Runa, 2011

Pierwsze wydanie: 2001

Gatunek: Fantasy, opowiadania

Strony: 386

Babunia Jagódka, mieszkająca w skromnej chacie na skraju wioski, jest nad wyraz humorzasta wiedźmą. Kiedy ma dobry humor chętnie pomoże, ale kiedy ją ktoś rozsierdzi, najlepiej schodzić z jej drogi. Czasami zabawi się w swatkę, czasami sama skorzysta z uroków wieśniaczych chłopców, ale potrafi też stanąć w obronie jej ukochanej Wilżyńskiej Doliny. Jedno jest pewne, na Babunię Jagódkę należy uważać.

Kiedy książka, zamiast zostać przeze mnie pochłonięta, zawadza mi na stoliku, kiedy zamiast cieszyć się lekturą, potrafię tylko omieść ją wzrokiem i prychnąć z niezadowoleniem, zastanawiam się, czy jest to kwestia nawału zajęć, braku czasu, ogólnego zmęczenia, a może... powód mojej niechęci jest prozaiczny? Może po prostu powieść jest kiepska, nudna, denerwująca? W przypadku zbioru opowiadań Opowieści z Wilżyńskiej Doliny, którą męczyłam niemiłosiernie długo, jak na tak krótką lekturę, doszłam do wniosku, że jest to ta druga opcja. Zapewne zapytacie "dlaczego?", a ja Wam opowiem wszystko od samego początku.

Wszyscy, którzy śledzą mojego bloga na pewno zauważyli, że jestem fantastofilem. Czasami sięgam po inne powieści, jednak to ten gatunek zdobył moje serce, to w nim odnajduję się najlepiej i dostarcza mi on najwięcej przyjemności. Ostatnio także przekonuję się do opowieści polskich autorów, którzy jako miejsce swojej akcji wybierają średniowieczne wioski, pełne wiedźm, rycerzy, ladacznic, młynarzy, piekarzy... nie starczyłoby mi miejsca, aby wszystkich wymienić. Do tego, zazwyczaj, wszystko okraszają szczyptą ironicznego humoru, który po prostu uwielbiam, a przy okazji używają stylizowanej, staropolskiej mowy. Czy jest to przepis na udaną powieść? Mogłoby się wydawać, że owszem, ale w życiu nie wszystko jest takie proste.

Babunia Jagódka to pełna tajemnic wiedźma, która jest obrończynią uciśnionych, mimo swej niechęci do całego świata. Pełna sprzeczności, prawda? Uważam, że jest dość ciekawą bohaterką literacką, z nieznaną przeszłością i przeznaczeniem. To ona jest w epicentrum wszystkich wydarzeń dziejących się w tytułowej Wilżyńskiej Dolinie, jednak nie zawsze Babunia Jagódka jest główną bohaterką opowiadań. Czasami śledzimy losy wioskowej ladacznicy Gronostaj, bądź też młynarzówny Jarosławny i wszystko byłoby fajnie, gdyby nie to, że opowiadania te są najzwyczajniej w świecie nudne. Autorka potrafiła nakreślić ciekawy początek każdego z nich, by potem zjechać po równi pochyłej w dół. Pod koniec wszystkich historii ziewałam głośniej, niż gdybym czytała powieść w środku nocy. 

Dlaczego uważam, ze ten zbiór opowiadań jest nudny? Może dlatego, że zakończeń większości z nich domyślałam się już na samym początku, do tego autorka z niezwykłym uporem przeskakiwała z jednego wątku na drugi, co sprawiało, że się gubiłam. Musiałam wówczas czytać po kilka razy ten sam fragment, aby w ogóle zrozumieć o czym jest teraz mowa. Dodatkowo nie podobało mi się to, że w niektóre historie zaczynały się z humorem, a kończyły się wzniosłym tonem, nie do końca pasującym mi do treści całego opowiadania. Czasami także wszystko stawało się zamotane i nawet kilkukrotny powrót do tych zdań nie pozwalał mi się odnaleźć.

Nie mogę powiedzieć, żeby nic mi się nie podobało. Tak jak już wspomniałam, lubię humor, którym posługiwała się pani Brzezińska w tej pozycji. Dodatkowo sam pomysł na Babcię Jagódkę, która, gdy tylko miała na to ochotę, zamieniała się ponętną, kruczoczarna dziewoję, ponadto, wbrew temu co mówiła, leżał jej na sumieniu los innych istot. Na plus zasługuje też fakt, że wszystkie te opowiadania są ze sobą w jakiś sposób powiązane. Podsumowując, autorka sprawnie posługuje się językiem, do stylu pani Brzezińskiej również nie mam zastrzeżeń, bo bardzo mi się podobał, ale same historie były najzwyczajniej w świecie nieciekawe.