J. K. Rowling - Harry Potter i Czara Ognia

Seria: Harry Potter, Tom IV

Tytuł: Harry Potter i Czara Ognia

Autor: J. K. Rowling

Wydawnictwo: Media Rodzina, 2001

Przekład: Andrzej Polkowski

Strony: 768

Kolejny rok nauki w Hogwarcie. Kolejny rok spędzony z przyjaciółmi. Ten rok jednak nie jest zwyczajny. o ile zwyczajnym można nazwać naukę w szkołę czarodziejów. Jednakże wydarzenia, w które obfituje, daleko odbiegają od czegoś normalnego, nawet jak na naukę zaklęć, uroków oraz transmutacji. Jeszcze pod koniec wakacji, na Mistrzostwach Świata w Quiditchu wydarzenia przyjmują nieco osobliwy tor. Jeszcze gorzej jest, gdy w Hogwarcie ogłoszony zostaje Turniej Trójmagiczny, rywalizacja  między uczniami różnych szkół. Wybranych ma zostać trzech uczniów, jednak dziwnym trafem Czara wyrzuca cztery nazwiska... Harry stoi w obliczu wielkiego niebezpieczeństwa, jak sobie z tym poradzi?

Harry Potter i Czara Ognia to opasłe tomisko, nie wiem więc, jakim cudem udało mi się przeczytać tą książkę w trzy dni. Być może jest to zasługa niesamowitego klimatu, w którym utrzymana jest ta powieść, a może ze względu na niezwykła i niebanalną fabułę, ewentualnie przez cudowny Turniej Trójmagiczny, zarówno niebezpieczny, jak i pasjonujący. Możliwe także, że ze względu na wszystkie te rzeczy. Nie jest to istotne. Najważniejsze jest to, że czwarta część przygód dorastającego czarodzieja wbiła mnie w fotel, tak samo jak każda poprzednia. 

Harry, Ron i Hermiona mają już czternaście lat. Przez okres nauki w Hogwarcie  zdążyli się zarówno zmienić, jak i nie. Nadal posiadają swoje charaktery nadane przez Rowling w pierwszej części, jednak równocześnie wciąż dojrzewają i kształtują się niczym plastyczna masa. Harry co raz bardziej mi imponuje. Podczas, gdy w filmie był dla mnie totalnym nieukiem, który bez swojej przyjaciółki nie byłby w stanie nic wykonać, okazuje się, że autorka zupełnie inaczej go opisała. Jest to chłopiec mądry, do tego nieustraszony. Nawet w obliczu niebezpieczeństwa się nie poddaje. Nie jest także egoista, co pokazał w jednym z turniejowych zadań. Zdobył tym całkowicie moje serce.

Hermiona jest dziewczynką, która także ulega zmianom. jest zdeterminowana (walka o wolność skrzatów domowych), chętna do niesienia pomocy, ale ujęła najbardziej mnie tym, jak nabrała wiele dystansu do swojej osoby (wredne artykuły w gazecie). Ron, jak to Ron. Kocham go całym sercem za tą jego gapowatość. Tak samo kocham całą jego rodzinę, jest naprawdę cudowna. Ciesze się, że w końcu mogliśmy poznać jego najstarszych braci, którzy, jak się okazało, nie są tacy jak Percy, a raczej jak bliźniaki. Jak zwykle przewija się tutaj mnóstwo postaci pobocznych. Zaskakuje mnie to, jak autorka potrafi poświęcić każdej osobie tyle uwagi, byśmy mogli go poznać, ale z drugiej strony skupia się bohaterze głównym.

Co do samej fabuły, uważam, że jest milion razy ciekawsza, niż w poprzednich częściach. Sam Turniej Trójmagiczny był rewelacyjny. Nie była to już zabawa dla dzieci, ale naprawdę niebezpieczne zadania. Intryga, z którą mamy do czynienia jest niezwykle zawiła, ale jak zwykle rozwiązuje się dopiero pod koniec książki. Gdybym nie oglądała wcześniej filmu (moja głupota po raz tysięczny) na pewno zamknęłabym ostatnią stronę z otwarta buzią. Akcja ciągle mknie do przodu, nie można więc narzekać na nudę. Chociaż szczerze mówiąc, było kilka fragmentów, w których chciałam przewrócić strony do przodu, jednak szybko z tego rezygnowałam.

Myślę, że książki o przygodach Harrego Pottera pomału przestają być opowiastką dla dzieciaków. Pewne fragmenty były przerażające i brutalne. Robiły wrażenie nawet na mnie, a sama w końcu zaczytuję się w horrorach Mastertona, gdzie krew się leje strumieniami. Sam finał Turnieju był niezwykle smutny, Rowling więc zaspokoiła mój apetyt na skomplikowane rozwiązania oraz trudne momenty. Ponadto zadziwia mnie to, jak wszyscy Śmierciożercy obawiają się swego Pana, jednak każdy kłania mu się z uniżonością. Chyba właśnie w tym tkwi sekret czarnych charakterów.

Autorka na pewno jednak nie zaspokoiła mojego apetytu na książki o Harrym. Wręcz przeciwnie, rozbudziła go na nowo. Nie jestem w stanie zebrać wszystkich emocji, które kłębią się we mnie po lekturze Czary Ognia, a musiałam chwilę odczekać zanim napisałam tą opinię. Cóż mogę rzec? Polecam, jeszcze raz polecam tym, którzy jeszcze nie zaczęli swojej przygody z chłopcem, czarodziejem, który był sławny, zanim jeszcze nauczył się mówić. Jest to niezwykła opowieść o przyjaźni, miłości, niebezpieczeństwie, zachłanności... historia o wszystkim.