Maureen Lee - Matka Pearl

Tytuł: Matka Pearl

Autor: Maureen Lee

Wydawnictwo: Świat Książki, 2012

Przekład: Ewa Morycińska-Dzius

Strony: 368

Matkę Pearl kupiłam w Biedronce za bezcen. Od tego czasu leżała sobie na półce i leżała, bo jakoś bałam się po nią sięgnąć. Rzadko czytam tego typu literaturę, gdyż zwykle mnie najzwyczajniej w świecie nudzi. Książkę tą przeczytałam jednak szybko, nawet bardzo, ale czy wzbudziła we mnie jakieś emocje? Chyba nie... Na pewno mnie zaskoczyła. Ale do rzeczy.

Amy i Barney tuż przed wojną zakochują się w sobie bez pamięci. Biorą ślub, jednak młody mężczyzna zgłasza się do wojska. Po jego powrocie żona nie poznaje człowieka, za którego wyszła. Barney zostaje zamordowany, a Amy trafia do więzienia, a jej córką zajmują się najbliżsi. W roku 1971 po odbyciu wieloletniego wyroku kobieta wychodzi na wolność. Wszyscy na nią czekają. Okazuje się, że więzienie nie zmieniło Amy i nadal jest tą samą uroczą kobietą. Co tak naprawdę wydarzyło się w domu rodziny?

Książka napisana jest w sposób, który mi nie odpowiadał. Na przemiennie poznajemy losy Pearl, córki Amy, w narracji pierwszoosobowej, oraz samej Amy, Barneya i całej reszty w narracji trzecioosobowej. Przyznam się szczerze, że przez to czasami się gubiłam. Przez większość czasu ponadto miałam wrażenie, że jest to książka o niczym. Czułam się, jakbym czytała pamiętnik nastolatki w stylu "byłam tutaj i zrobiłam to, a potem poszłam tam i zrobiłam tamto". 

Styl językowy autorki jest bez zarzutu. Matkę Pearl czytało się bardzo szybko, nie wciągnęła mnie jednak. Każdą kolejną stronę czytałam z obojętnością. Cokolwiek się nie działo, przyjmowałam to bez emocji. Nawet sytuacje, które powinny mnie szokować, nie robiły na mnie najmniejszego wrażenia. Myślę, że pani Lee średnio wychodzi granie na odczuciach czytelnika. Amy mnie denerwowała i szczerze to nie rozumiem, jakim cudem mogła być ulubienicą wszystkich dookoła. Dopiero, kiedy wyszła z więzienia moja antypatia trochę minęła. Co do Pearl? No cóż, kolejna bezbarwna osóbka, która sama do końca nie wie, czego chce, dopóki jej ktoś nie podstawi tego pod nos. Postaci drugoplanowych jest od groma i wstyd się przyznać, ale nawet nie zapamiętałam ich imion. Z żadną z nich, ani główną, ani poboczną, nie potrafiłam się utożsamić, gdyż były, moim zdaniem, kiepsko zarysowane. Wątek miłosny Pearl był dla mnie płaski i rozgrywał się zupełnie, jakby gdzieś poza nią.

Zakończenie sprawiło, że moja ocena wzrosła o dwie gwiazdki. To był jeden, jedyny moment, w którym zostałam poruszona, a moja szczęka opadła. Czy polecam? Jedynie tym, którzy lubują się w takim gatunku książek. Myślę, że jeśli nie przepadacie za taką tematyka tylko się wynudzicie.