J. K. Rowling - Harry Potter i Więzień Azkabanu

Seria: Harry Potter, tom III

Tytuł: Harry Potter i Więzień Azkabanu

Autor: J. K. Rowling

Wydawnictwo: Media Rodzina, 2001

Przekład: Andrzej Polkowski

Strony: 460

To już trzeci rok nauki Harrego w Hogwarcie. Do młodego czarodzieja dochodzi wieśc, że z najpilniej strzeżonego więzienia dla magów, ucieka jeden z najgroźniejszych przestępców, Syriusz Black. Mało tego, okazuje się, że wieść niesie, iż mężczyzna ten chce dopaść Harrego Pottera, aby pozbyć się trzynastoletniego chłopca....

Kolejna część Harrego Pottera nie odbiega od poprzednich. Na tym mogłabym zakończyć swoje wynurzenia, gdyż będę się nad nią rozpuszczać i rozsyłać swoje ochy i achy, gdyż po prostu świat wykreowany przez J. K. Rowling oraz przygody, które przygotowała dla głównych bohaterów znów przeniosły mnie do innego wymiaru. Po raz trzeci zniknęlam na kilka dni, tylko po to, by zanurzyć się w lekturze i nie myśleć o niczym innym. Nie zakończę jednak, chcę, byście poznali moje zdanie, wiedzieli, co mnie urzekło, a co nie. 

Po pierwsze, bardzo urzekła mnie sama główna postać. Muszę się przyznać, że nie lubiłam Harrego w filmie. Był dla mnie taki bezpłciowy, oderwany od rzeczywistości. W książce to zupełnie inna bajka. Potter to chłopiec, który wkracza w trudny wiek dojrzewania, a jego frustracja narasta, gdyż mieszka z wujem i ciotką, i swoim kuzynem. Traktują go jak nic nie wartego śmiecia, co wszyscy wiemy już od pierwszych stron pierwszej części jego przygód. Autorka zgrabnie oddała ten bunt młodzieńczy, te uczucia, które targają młodym chłopcem, jego nieszczęśliwe położenie i żal do całego świata, o to, co go spotkało. Harry stara się być silniejszy, niż jest w rzeczywistości i walczy tak, by zyskać choć część normalnego życia. Nie zdaje sobie sprawy z tego, że jego buńczuczność może zebrać swoje żniwo, jak to zwykle tacy młodzi ludzie. Nie mogę nie wspomnieć o Hermionie i Ronie. Relacje tych dwojga są zawiłe, są jak sinusoida, która wznosi się i upada, co jest niezwykle urocze w ich wykonaniu. Podoba mi się także to, że ta kujonka również się zmienia. Nie jest już taka zadzierającą nosa pannicą, jaką była wcześniej, a charakterną damą, która potrafi postawić na swoim.

W tej części przygód Harrego Pottera me serce niezaprzeczalnie zdobył profesor Lupin. Jest on jedną z najciekawszych postaci, do tego ma niebanalna historię swojego życia. Jest łagodny, miły i uczynny, ale kiedy przychodzi co do czego, potrafi być stanowczy. Każdą scenę z jego udziałem czytałam niemal z wypiekami na twarzy. Co do Snape'a... jest mi go niezwykle żal. Mimo iż jest złośliwy w stosunku do głównego bohatera, nie wzbudza mojej antypatii, a wręcz przeciwnie. Jest skonstruowany tak, jak powinien być. Rowling nie zapomniała o postaciach pobocznych. Zwłaszcza o moich ukochanych bliźniakach, czy niezdarnym Neville'u Longbottomie.

 

Co do samej historii, nie powiem nic nowego, jeśli stwierdzę, że jest rewelacyjna. Całe szczęście niewiele pamiętałam z filmu, tylko kilka momentów, dlatego też zostałam wbita w fotel z szeroko rozdziawionymi ustami, gdy dotarłam do finału powieści. W tej książce wszystko układa się w jedną całość. Czy było coś co mi się nie podobało? Tak, było coś. Pamiętałam o tym jeszcze na samym początku pisania moich zachwytów, a teraz całkiem mi uleciało... Oznacza to chyba to, że nie było to nic istotnego. A tymczasem... po krótkiej przerwie zabieram się za Czarę Ognia.